κινδυνευτέον

κινδυνευτής

κινδυνευτικός
κινδυνευτής, οῦ [ῡ] adj. m. qui affronte le danger, hardi, Thc. 1, 70 ; DC. Exc. p. 32, 96.
Étym. κινδυνεύω.