κιθαρίζω

κίθαρις

κιθάρισις
κίθαρις, ιος, acc. ιν (ἡ) [ῐᾰ]
1 cithare. Od. 1, 153, etc. ; Pd. P. 5, 87 ; Ar. Th. 124 ||
2 l’art de jouer de la cithare, Il. 3, 54, etc. ; Od. 8, 248.
Étym. κιθάρα.