κιθάρισις

κιθάρισμα

κιθαρισμός
κιθάρισμα, ατος (τὸ) [ῐθᾰ] son de la cithare, air joué sur la cithare, Plat. Prot. 326b ; A. Tat. 2, 1, etc. ; DC. 63, 26.
Étym. κιθαρίζω.