κιθαρῳδία

κιθαρῳδικός

κιθαρῳδός
κιθαρῳδικός, ή, όν [ῐᾰ] qui concerne l’art de chanter en s’accompagnant de la cithare, Ar. Ran. 1281 ; Plat. Leg. 722d ; ἡ κιθαρῳδική, Plat. Gorg. 502a, l’art de chanter en s’accompagnant de la cithare ||
Sup. -ώτατος, Arstt. Probl. 19, 48, 1.
Étym. κιθαρῳδός.