κλοπιμαῖος

κλόπιμος

κλοπίμως
κλόπιμος, η, ον [ῐ]
1 act. voleur, A. Pl. 4, 193 ||
2 pass. volé, Ps.-Phocyl. 135, 154 ||
E Fém. -ος, A. Pl. 4, 193.
Étym. κλοπή.