κνυζηθμός

κνύζημα

κνυζόω-ῶ
κνύζημα, ατος (τὸ) cri inarticulé, d’où :
1 cri d’enfant, Hdt. 2, 2 ||
2 cri plaintif, Him. (Phot. Bibl. p. 365, 24).
Étym. κνυζέω.