κοινωνέω-ῶ

κοινώνημα

κοινώνησις
κοινώνημα, ατος (τὸ)
1 rapport commun, Philod. De sup. 20 ||
2 au pl. affaires communes, Plat. Rsp. 333a, etc. ; Arstt. Pol. 3, 9 ; Plut. M. 158d, etc.
Étym. κοινωνέω.