Κοιράνειος

κοιρανέω-ῶ

κοιρανῇος
κοιρανέω-ῶ [] être maître, commander, dat. en parl. d’un chef d’armée, Il. 2, 207 ; 4, 250 ; μάχην ἄνα, Il. 5, 824 ; πόλεμον κάτα, Il. 5, 332, commander pendant le combat, à la guerre ; en parl. d’un roi en temps de paix : Ἰθάκην κάτα, Od. 1, 247 ; Λυκίην κάτα, Il. 12, 318, régner à Ithaque, en Lycie ; avec le gén. τινος, Hés. Th. 331 ; Eschl. Pers. 214 ; τινι, Eschl. Pr. 49 ; A. Rh. 2, 998, commander à qqn ou à qqe ch. ; rar. avec l’acc. : χορούς, Pd. O. 14, 12, diriger des chœurs ; abs. Eschl. Pr. 958 ||
E Prés. ind. 3 pl. ion. κοιρανέουσι, Opp. C. 3, 41 ; 3 pl. dor. κοιρανέοισιν, Pd. l. c. ; part. κοιρανέων, Il. 2, 207 ; acc. κοιρανέοντα, Il. 5, 824 ; impf. itér. 3 sg. κοιρανέεσκεν, A. Rh. 2, 998.
Étym. κοίρανος.