κολακευτικῶς

κολακεύω

κολακικός
κολακεύω [] flatter, aduler, acc. Xén. Hell. 5, 1, 17 ; Plat. 1 Alc. 120b ; Ar. fr. 360 ; au pass. Dém. 98, 14 ; Luc. Nigr. 23, etc. ; fig. Muson. (Stob. 17, 43) ; abs. être un flatteur, Plat. Rsp. 538b ; Luc. H. conscr. 40.
Étym. κόλαξ.