κολακεύω

κολακικός

κολακίς
κολακικός, ή, όν [ᾰ] de flatteur, Plat. Gorg. 522d, Leg. 633d, etc. ; qui excelle dans l’art de flatter, Plat. Gorg. 517a ||
Cp. -ώτερος, Luc. Im. 22 ; sup. -ώτατος, Pol. 13, 4, 5.
Étym. κόλαξ.