κολακώνυμος

κόλαξ

Κολάξαϊς
κόλαξ, ακος (ὁ) [ᾰκ] flatteur, adulateur, Ar. Pax 756 ; Arstt. Nic. 2, 7, etc. ; particul. parasite, Eup. (Ath. 236e).
Étym. pré-grec.