κολλητός, ή, όν, bien ajusté
(char, porte, etc.) Il. 4, 366, etc. ; Od. 23, 194, etc.
Étym.
*κολλέω, de
*κολλός, v.
κολλήεις.
κολλητός
κολλίζωκολλητός, ή, όν, collé,
soudé, Plat. Pol. 279e ; ὑποκρητηρίδιον κ.
Hdt. 1, 25,
pied d’une coupe soudé à la coupe.
Étym.
vb. de κολλάω.