κοναϐηδόν

κοναϐίζω

κόναϐος
κοναϐίζω [ᾰ] (seul. prés. et impf.)
1 c. κοναϐέω 1, Il. 13, 498, etc. ||
2 c. κοναϐέω 2, Il. 2, 466 ||
E Seul. prés. impér. 2 pl. κοναϐίζετε, Orph. H. 38, 9, et impf. 3 sg. κονάϐιζε, Il. 13, 498 ; 21, 255.