κοναϐίζω

κόναϐος

Κόναϐος
κόναϐος, ου () [] bruit sonore, retentissant, Od. 10, 122 ; Hés. Th. 709 ; Eschl. Sept. 160 ||
E En prose seul. par imitat. poét. Luc. H. conscr. 22.
Étym. p.-ê. pré-grec.