κτίσμα

κτίστης

κτιστύς
κτίστης, ου ()
1 fondateur, Arstt. fr. 507 ; DL. 2, 120 ; Ath. 345d ; d’où le créateur, Spt. 2 Reg. 22, 32 ; Judith 9, 12 ; Sir. 24, 8 ; 2 Macc. 1, 24, etc. ||
2 qui rétablit, qui restaure, Plut. Cic. 22.
Étym. κτίζω.