κυαναυγέτις

κυαναυγής

κυαναῦλαξ
κυαν·αυγής, ής, ές [ᾰ] d’un bleu ou d’un noir sombre et brillant, Orph. H. 2, 3 ; Eur. Alc. 261 ; Luc. Dom. 11 ; fig. Ar. Av. 1389.
Étym. κ. αὐγή.