κυνάρα

κυνάριον

κύναρος ἄκανθα
κυνάριον, ου (τὸ) [ῠᾰ] petit chien, petite chienne, Xén. Cyr. 8, 4, 20 ; Plat. Euthyd. 298 d et e ; t. injur. Alc. com. 2, 833.
Étym. dim. de κύων.