κυνόδηκτος

κυνόδους

κυνοδρομέω-ῶ
κυν·όδους, όδοντος () []
1 dent canine des hommes et des animaux, Hpc. 1248d ; Xén. Eq. 6, 8 ||
2 dent venimeuse de serpent, Nic. Th. 130 ||
3 dent de scie, El. N.A. 10, 20.
Étym. κύων, ὀδούς.