κυνηγέτις

κυνηγέω-ῶ

κυνηγητήρ
κυνηγέω-ῶ [ῠ] chasser, Arstt. H.A. 10, 22 ; Plut. Pel. 8, M. 917e ; fig. Plat. Ep. 349b ||
E Dor. κυναγέω [ᾱ] Bion 1, 60.
Étym. κυνηγός.