κωλύμη

κωλυσανέμας

κωλυσίδειπνος
κωλυσ·ανέμας, ου [ῡᾰᾱ] adj. m. qui arrête les vents, surn. d’Empédocle, DL. 8, 60 ; Clém. 754.
Étym. κωλύω, ἄνεμος.