λαιμοτόμος

λαιμότομος

λαιμώσσω
λαιμό·τομος, ος, ον, égorgé, Eur. Hec. 207, etc. ; en parl. de la tête elle-même (conj. λαιμήτομος) détaché de la gorge, Eur. I.A. 776.
Étym. λαιμός, τέμνω.