Λάμπος

λάμπουρις

Λάμπουρος
λάμπ·ουρις, ιδος [ῐδ] adj. f. à la queue brillante, ép. du renard, Eschl. fr. 397 ; p. ext. ép. d’un homme rusé (Ulysse, etc.) Lyc. 344, etc.
Étym. cf. le suiv.