λασθῆμεν

λασιαύχην

λασιόθριξ
λασι·αύχην, ενος (ὁ, ἡ) [ᾰ] au cou velu, Hh. Merc. 224, etc. ; Soph. Ant. 357 ; Ar. Ran. 822 ; Thcr. Idyl. 25, 272 ; fig. Thcr. Epigr. 5, 5 ||
E Gén. neutre λασιαύχενος, Thcr. Epigr. 5, 5.
Étym. λάσιος, αὐχήν.