λατύπη

λατύπος

λατύσσω
λα·τύπος, ου (ὁ) [ᾱῠ] tailleur de pierres, Hpc. 773b ; Soph. (Poll. 7, 118) ; Anth. 7, 554.
Étym. λᾶς, τύπτω.