λατυπέω-ῶ

λατύπη

λατύπος
λα·τύπη, ης (ἡ) [ᾱῠ]
1 éclat d’une pierre qu’on taille, Str. 808 ; Plut. M. 156b ||
2 pierre à chaux, Plut. M. 954a.
Étym. λᾶς, τύπτω.