λυσιπαίγμων

λυσιπήμων

λυσίποθος
λυσι·πήμων, ων, ον, gén. ονος [ῠ par nécess. prosod.] qui délivre des maux, Orph. H. 1, 11 ; 58, 20.
Étym. λύω, πῆμα.