μαντεῖον
μαντεῖοςμαντεῖον, ου
(τὸ)
1 réponse d’un oracle,
oracle, Od. 12,
272 ; Eschl. Eum. 716 ; Soph. Tr. 77 ; Hdt. 2, 111, etc. ;
Thc. 2, 17 ;
Isocr. 119c ||
2 résidence d’un oracle,
Hdt. 1, 46 ;
Eschl. Pr.
831, etc. ;
Soph. El.
33, etc. ;
Plut. M.
434d,
etc. ||
E Ion. μαντήϊον, Od. Hdt. ll. cc.
Étym.
μαντεύομαι.