μαντεῖον

μαντεῖος

μάντευμα
μαντεῖος, α, ον :
1 qui concerne un oracle, d’oracle, Pd. O. 6, 5 ; Eschl. Ag. 1265 ; Soph. O.R. 21, etc. ||
2 qui rend des oracles, Eur. Tr. 454, Or. 1666 ; Ar. Av. 722 ||
E Fém. -ος, Eur. Ion 130. Poét. μαντήϊος, Pd. P. 5, 69, etc.
Étym. μάντις.