μαντικός
μαντικῶςμαντικός, ή,
όν :
1 de devin, Eschl. Ag. 1098, etc. ; Soph. O.R. 723, etc. ; Plat. Phæd. 85b, etc. ; ἡ μαντική
(s. e. τέχνη)
Hdt. 2, 49,
etc. ; Plat.
Ap. 40a, sans article, Eschl.
Pr. 484 ;
Soph. O.R.
311, etc.
l’art de prédire l’avenir ||
2 apte à la divination,
Plat. 1 Alc.
115a,
Phæd. 85b.
Étym.
μάντις.