μαθητιάω-ῶ

μαθητικός

μαθητός
μαθητικός, ή, όν [ᾰ]
1 qui concerne l’instruction, Plat. Soph. 219c ||
2 désireux ou capable d’apprendre, Plat. Rsp. 475d ; Arstt. Metaph. 11 ||
Cp. -ώτερος, Arstt. H.A. 9, 1.
Étym. μανθάνω.