μαθητεύω

μαθητής

μαθητιάω-ῶ
μαθητής, οῦ (ὁ) [ᾰ]
1 disciple, Ar. Nub. 140, 142, etc. ||
2 qui apprend, étudiant, en gén. Plat. Rsp. 599, 618.
Étym. μανθάνω.