Μεγαλοπολῖτις

μεγαλοπόνηρος

μεγαλόπους
μεγαλο·πόνηρος, ος, ον [ᾰ] grand malfaiteur, très méchant, Arstt. Pol. 4, 11, 5.
Étym. μ. πονηρός.