μελάγχιμος

μελαγχίτων

Μελάγχλαινοι
μελαγ·χίτων, ωνος (ὁ, ἡ) [] vêtu de noir, en vêtement de deuil, Eschl. Ch. 9 ; fig. sombre, triste, en parl. de l’âme, Eschl. Pers. 114.
Étym. μ. χιτών.