μελίγδουπος

μελίγηρυς

μελίγλωσσος
μελί·γηρυς, υος (ὁ, ἡ) au doux son, Od. 12, 187 ; Hh. Ap. 519 ; Alcm. 13 ||
E En prose seul. Plat. Phædr. 269a ; dor. μελίγαρυς [ᾱ] Pd. O. 11, 4 ; N. 3, 7.
Étym. μ. γῆρυς.