μεσιτεύω

μεσίτης

Μεσίτης
μεσίτης, ου () []
1 intermédiaire, DS. 4, 54 ; NT. Gal. 3, 19 ; Hebr. 9, 15 ||
2 arbitre, médiateur, qui intercède, Pol. 28, 15, 8 ; Spt. Job 9, 33 ; NT. 1 Tim. 2, 6.
Étym. μέσος.