μινυρίζω
μινύρισμαμινυρίζω (seul. prés.,
impf. et ao. réc. ἐμινύρισα)
[ῐῠ]
1 murmurer d’une voix
plaintive, Il. 5,
889 ; Od. 4,
719 ||
2 p.
ext. fredonner, gazouiller, acc.
Ar. Vesp.
219, etc. ;
Plat. Rsp.
411a ;
Plut. M.
56f,
etc. ||
E Impf. 3 pl. poét. μινύριζον, Od. l. c.
Étym.
μινυρός.