Μνησιθείδης

μνησίθεος

Μνησίθεος
μνησί·θεος, ος, ον []
1 qui pense à Dieu, pieux, Plat. Crat. 394e ||
2 ἡ μνησίθεος, autre n. de la plante μεγάλη ἀρκευθίς, Diosc. 1, 103.
Étym. μνάομαι, θεός.