μονοκρατία

μονοκρήπις

μονόκροτος
μονοκρήπις, ιδος (ὁ, ἡ) [ῑ] qui n’a qu’une chaussure, Pd. P. 4, 75 ; Lyc. 1310 ; A. Pl. 127, 1.
Étym. μ. κρηπίς.