μονομαχία

μονομαχικός

μονομάχιον
μονο·μαχικός, ή, όν [ᾰ]
1 qui convient pour un combat singulier, Pol. 1, 45, 9 ||
2 à Rome, de gladiateur, DC. 72, 19.
Étym. μονομάχος.