μονόπαις

μονοπάλης

μονοπάτωρ
*μονο·πάλης, ion. μουνο·πάλης, ου [ᾰ] adj. m. qui lutte en combat singulier, Epigr. (Paus. 6, 4, 7).
Étym. μόνος, πάλη.