μυουρίζω

μύουρος

Μυοῦς
μύ·ουρος, ος, ον, en forme de queue de rat, mince, effilé, Arstt. P.A. 3, 1 ; 4, 13 ; Poet. 27 ; Nic. Th. 287 ; Apd. pol. 36a ; ἡ μ. A. Tr. 10, p. 573 ; 11, p. 648, queue de rat, plante.
Étym. μῦς, οὐρά.