μυριετής

μυρίζω

μυρίκη
μυρίζω [] oindre de parfums, parfumer, Antiph. (Com. fr. 3, 81) ; Ar. Pl. 529, Lys. 938 ; au pass. Ar. Eccl. 1117 ; au pass. être parfumé, odorant, Hdt. 1, 195 ; Ath. 565c ; Plut. M. 142a, 693b : Alc. et Alex. (Ath. 691b, e) ; Mén. (Ath. 172c).
Étym. μύρον.