ναυαγέω-ῶ

ναυαγία

ναυάγιον
ναυαγία, ας (ἡ) [ᾱγ] naufrage, Eur. Hel. 1070 ; Dém. 293, 5 ; Luc. V.H. 2, 35, etc. ; au plur. Pd. I. 1, 36 ; Ar. Th. 873 ||
E Ion. ναυηγίη, Hdt. 7, 190, etc.
Étym. ναυαγός.