ναυαγία

ναυάγιον

ναυαγιοφόρος
ναυάγιον, ου (τὸ) []
1 débris d’un naufrage, d’ord. au plur. Eschl. Pers. 420 ; Thc. 1, 50 ; 4, 14 ; Xén. Hell. 1, 7, 29 ; Plut. Pomp. 23, M. 803a ; fig. Soph. El. 729 ; Choeril. (Ath. 464b) ||
2 naufrage, Luc. Herm. 86 ; fig. en parl. de la ruine d’une maison, Plut. M. 517b au plur. ||
E Ion. ναυήγιον, Hdt. 7, 190, etc.