ναυ·ϐάτης, ου
[
ᾰ]
adj.
m.
1 qui monte sur un
vaisseau, passager ou matelot,
Eschl. Pers.
1011 ; Soph.
Aj. 348 ;
Hdt. 1, 143 ;
Thc. 8, 44
||
2 naval, maritime,
Soph. Ph.
270 ||
E Dor. acc. sg. -ϐάταν,
Eur. I.A.
294 ; gén. pl.
-ϐατᾶν, Eschl.
Pers. 1011.
Étym.
ναῦς, βαίνω.