νουθετέω-ῶ

νουθέτημα

νουθέτησις
νουθέτημα, ατος (τὸ) d’ord. au plur. avertissement, admonition, Eschl. Pers. 830 ; Soph. El. 343 ; Plat. Gorg. 525c ; Plut. M. 69d.
Étym. νουθετέω.