ὀχυρότης

ὀχυρόω-ῶ

ὀχύρωμα
ὀχυρόω-ῶ [ῠ] (pl. q. pf. pass. ὠχυρώμην) fortifier, Pol. 14, 9, 9 ; au pass. Plat. Ax. 371b ||
Moy. m. sign. Xén. Cyr. 5, 4, 39 ; Pol. 1, 18, 3.
Étym. ὀχυρός.