ὀχυρόω-ῶ

ὀχύρωμα

ὀχυρωμάτιον
ὀχύρωμα, ατος (τὸ) [ῠ] lieu fortifié :
1 forteresse, Xén. Hell. 3, 2, 3 ; Pol. 4, 6, 3 ; Spt. 1 Macc. 1, 2 ||
2 prison, Spt. Gen. 39, 20.
Étym. ὀχυρόω.