ὀκνηρός

ὀκνηρῶς

ὀκνητέον
ὀκνηρῶς, adv. nonchalamment, d’où timidement, Xén. An. 7, 1, 7 ; Dém. 138, 24 ||
Cp. ὀκνηρότερον, Xén. Cyr. 1, 4, 6.