ὀκνέω-ῶ

ὀκνηρός

ὀκνηρῶς
ὀκνηρός, ά, όν, lent, d’où :
I pass.
1 lent, Hpc. 388, 34 ||
2 p. suite, craintif, timide, Pd. N. 11, 22 ; p. opp. à τολμηρός, Dém. 777, 5 ; εἴς τι, Thc. 4, 55 ; Ant. 644, 8, pour faire qqe ch. ||
II act. qui effraie, Soph. O.R. 834 ||
Cp. -ότερος, Pd. l. c. ; Thc. 1, 142 ; 4, 55 ; Ant. l. c. ||
E [ὀκν. avec ο bref] Soph. l. c. ; Thcr. Idyl. 24, 35.
Étym. ὄκνος.